تفسیر قرآن

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

هر روز آیاتی از قرآن کریم را با تأمل و دقت مطالعه کنیم.

ترجمه و تفسیر آیه به آيه سوره زخرف

آیه 81 و 82 در ادامه آیات 83 تا 84

أعوذ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیطَانِ الرَّجِیمِ

قُلْ إِن كَانَ لِلرَّحْمَنِ وَلَدٌ فَأَنَا أَوَّلُ الْعَابِدِينَ (81)
سُبْحَانَ رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ رَبِّ الْعَرْشِ عَمَّا يَصِفُونَ (82)

ترجمه :

(اى پيامبر! به آنان) بگو: اگر براى خداوند رحمن فرزندى بود پس من اولين پرستنده بودم (و به آن فرزند احترام مى گذاردم).

منزّه است پروردگار آسمان ها و زمين، پروردگار عرش، از آنچه او را توصيف مى كنند.

پیام‌ها :

- در گفتگو با مخالفان مدارا و مماشات كنيم. «ان كان للرحمن ولد» اين جمله به خاطر كوتاه آمدن در گفتگو است و گرنه خداوند فرزند ندارد و بايد جمله ى «لو كانوا» بكار رود.
- هرگاه در سخنى احتمال نقص براى خداوند بود مناسب است او را تنزيه كنيم. «ان كان للرحمن ولد... سبحان»
- پروردگار هستى چه نيازى به فرزند دارد. «ربّ السموات والارض رب العرش»

آیات 83 و 84

فَذَرْهُمْ يَخُوضُوا وَيَلْعَبُوا حَتَّي يُلَاقُوا يَوْمَهُمُ الَّذِي يُوعَدُونَ (83)
وَهُوَ الَّذِي فِي السَّمَاء إِلَهٌ وَفِي الْأَرْضِ إِلَهٌ وَهُوَ الْحَكِيمُ الْعَلِيمُ (84)

ترجمه :

پس (اين ياوه سراها را) به حال خود واگذار تا (در باطل) فرو روند و سرگرم باشند تا روزى را كه وعده داده شده اند ملاقات نمايند.

و اوست آنكه در آسمان ها پرستش مى شود و در زمين نيز پرستش مى شود و اوست حكيم دانا.

نکته ها:

آنجا كه استدلال و هشدار اثر نكند بايد طرف مقابل را به حال خود رها كرد، مانند آنكه پزشك دلسوز، به هنگام يأس، مريض را به حال خود رها مى كند.

پیام‌ها :

- يكى از سنّت هاى الهى مهلت دادن به نااهلان و رها كردن آنان به حال خود بعد از اتمام حجّت است. «فذرهم...»
- عقايد و افكار و كردار ناروا، منجلابى است كه افراد را در خود غرق مى كند. «يخوضوا»
- هر تحقيق و پژوهشى ارزش ندارد. گاهى انسان در عين تحقيق، بازيگر است. «يخضوا و يلعبوا»
- آنچه در مدار حقّ و منطق نباشد نوعى بازى است. «يخوضوا و يلعبوا»
- ياوه سرايان روز تلخى در پيش دارند. «يومهم الّذى يوعدون»
- كفر مردم در عظمت و عزّت خداوند اثرى ندارد. «فذرهم... و هو الّذى فى السماء اله و فى الارض اله»
- توحيد و يكتاپرستى محور اصلى اختلاف پيامبر با مشركان بود. (تكرار كلمه «اله» نشان آن است) «فى السماء اله و فى الارض اله»
- حكمت و علم مطلق، مخصوص خداست. «وهو الحكيم العليم»
- كسى سزاوار پرستش است كه داراى علم و حكمت بى نهايت باشد. «اله... هو الحكيم العليم»